Tijdens mijn een na laatste wandeling liep ik over deze brug/houten vlonder. Het pad was breed genoeg, de planken droog en toch voelde ik enige spanning. Angst dat ik weg zou glijden en in het water zou kukelen. Van dit pad is het toch nog zeker zo’n 20 minuten naar huis.
Grappig hoe leeftijd je angst kan laten toenemen. Omdat je je waarschijnlijk ineens bewust bent van de gevaren op je pad.
Als kind zien we de gevaren vaak niet en wanneer we er op gewezen worden, vinden we de volwassenen vervelend, in de ogen van het een kind zeurt de volwassene.
Ik heb genoten van mijn wandeling over dit pad en andere paden/wegen in de omgeving. Het heeft zo’n lekker opgeruimd maar ook bevredigend gevoel. Gezond bezig geweest en genoten van m’n omgeving.
Afgelopen donderdag, 20 februari, was het zover; ik heb mijn diploma in ontvangst genomen.
Na in totaal 3,5 jaar mag ik mijzelf contextueel therapeut noemen.
Vandaag was ik op huisbezoek bij een moeder met 2 zoons. Ik drink bij haar altijd thee en ik lees ook altijd de vraag bij het zakje. Vandaag deze vraag. En ik kon niet anders dan bedenken dat ik niet alleen het afgelopen jaar, maar ook de 2,5 jaar daarvoor enorm veel geleerd heb over mezelf en daardoor enorme veranderingen in mezelf heb doorgemaakt.
De grootste verandering is denk ik dat ik ben gaan inzien dat ik als kind dingen niet heb gekregen waar ik wel recht op had. En dan bedoel ik niet materiaal, want daar ontbrak het niet aan.
Wat ik wel bedoel is het recht op kind zijn en niet een partner voor mijn moeder.
Of het recht op kind zijn en niet de zorg voor mijn dronken vader dragen.
De wetenschap dat mijn tekorten opgedaan als kind er mede voor zorgen dat ik als volwassene moeite heb met vriendschappen, eigen grenzen stellen, goed ben zoals ik ben, heeft er voor gezorgd dat ik kan kiezen voor mij zonder de ander tekort te doen.
Dat is mijn grootste verandering!
Vanmorgen weer een heerlijke wandeling gemaakt met z’n tweetjes. Toch jammer dat we daarvoor eerst bijna 40 minuten in de auto moeten zitten. Maar dan heb je ook wat. Het roodborstje kwam ons direct op de parkeerplaats al begroeten en liet zich uitgebreid fotograferen.
Uitzicht over zee hadden we na bijna 2 km.
Eenmaal thuis een beker hete thee en croissantjes. Heerlijke start van de zondag.
Vanmiddag kreeg ik deze prachtige bos bloemen, omdat ik gisteren mijn eindgesprek had en te horen heb gekregen dat ik geslaagd ben voor de vervolgopleiding contextuele benadering.
Ik mag mijzelf contextueel therapeut noemen.
Er zijn wat tranen gevloeid de afgelopen jaren, ik heb een zoektocht ondergaan naar mezelf en de invloed van mijn gezin van herkomst op de persoon die ik nu ben. De zoektocht is nog lang niet ten einde, er is altijd meer te leren over mezelf. Maar voor nu geniet ik van het behaalde resultaat en sta ik stil bij de prestatie die ik geleverd heb!
Vandaag saampjes in de buurt van Rockanje gewandeld. Het hert dat ons pad kruiste was het hoogtepunt van de wandeling.
Na de wandeling genoten van een ‘12 uurtje’ als lunch. Heerlijke zondag!!
Ik wandel graag om m’n hoofd leeg te maken. Soms dan zit ik vol met gedachten, vraagtekens en overdenkingen. Thuis lukt het me dan niet om de dingen op een rijtje te zetten.
Buiten lukt dit ook niet echt, maar wat ik merk is dat de gedachten even stil staan omdat ik bezig ben met m’n omgeving: wat zie ik, wat ruik ik?
Er is altijd wel iets wat ik op de foto wil zetten, iets wat ik mooi of leuk vind. Vandaag was dat vooral de kleuren en mijn eenzame silhouet. Het geeft een beetje een beeld van hoe ik me de laatste tijd voel.
Eenmaal thuis merk ik dat de wandeling, het buiten zijn me meer dan goed gedaan heeft. Precies de reden waarom ik mezelf iedere dag ‘dwing’ om te gaan wandelen.
Deze foto is gemaakt een maand nadat m’n ouders uit elkaar gingen. Ik moest nog 10 worden.
Mijn ouders vertelden mij niet dat ze uit elkaar gingen. Ik kwam terug van een weekje vakantie (mijn moeder had me mee genomen naar haar zus) en bij thuiskomst waren alle spullen van mijn vader verdwenen.
Ineens was hij weg en daar is mijn angst dat mensen maar zo ineens weg kunnen gaan, ontstaan.
Mijn ouders (en met name mijn moeder) hebben meer dingen gedaan of gelaten tijdens mijn opgroeien, die mij in het heden en in mijn relaties nog steeds beïnvloeden.
Ik ben er van overtuigd dat zij dit niet expres deden/hebben gedaan. Zij hebben mij naar hun beste kunnen grootgebracht.
Maar de pijn en de angst die ik soms nog (heel intens) voel, is wel door hun toedoen.
Gelukkig lukt het mij meer en meer te zien dat ook zij in hun kindertijd en jeugd niet hebben gekregen waar ze als kind recht op hadden. En dat de schade die mij is berokkend voortkomt uit hun eigen onvermogen en opgedane schades in hun opgroeien.